شاید شما هم کلیپ مادر شهیدی را که نمایانگر گریه‌ها و انتظار این مادر در استقبال از شهدای گمنام است مشاهده کرده‌اید. این کلیپ با عنوان «گمنام 61» بارها در فضای مجازی و رسانه ملی منتشر شده است. (برای مشاهده به ادامه مطلب مراجعه شود) ایشان مادر شهید بزرگوار بهروز صبوری هستند. ماد شهید صبوری در مراسم تقدیر از عوامل فیلم «شیار 143» گفت: آرزوی من این است که بعد از این همه سال تنها یک بند انگشت از فرزندم برای من بیاورید. و حالا بعد از این همه سال یوسف گم گشته به قلب مادر بازگشته است. نهایتاً تحقیقات در این زمینه مشخص کرد که پیکر مطهر شهید بهروز صبوری در جریان به خاک سپاری جمعی از شهدای گمنام در دانشگاه خلیج‌ فارس بوشهر در اردیبهشت ماه سال 1389 به خاک سپرده شده است.

 اما چند خط برای مادر شهید :

سلام مادر بزرگوار. اولین بار که گریه هایت را دیدم در یادمان شهدای دهلاویه بود. دعایم این بود کاش می شدیوسف گم گشته ات برگردد. کاش می شد داماد بی نشانت برگردد. اما او بود و شما گرد جهان به دنبال او. شاید دلش دلبری می خواست. اما من می گویم بهروز خودش را از ما پنهان کرده بود. از ما که هر روز روی خوناو پا می گذاریم. شاید می دانست روزی به او افراطی خواهند گفت، روزی کم سواد خواهند گفت و روزی بی ترمز خواهند گفت. اما حالا که شما به یوسف گم گشته ات رسیدی دعای کن تا ماهم یوسف مان را پیدا کنیم که سال هاست ماهم گرد جهان می گردیم اما غافل از آنکه او بدنبال ماست....

 ب,ر,ن : قابل توجه حاج آقای ساکت فتنه: بی ترمز که باشی شهید می شوی. بی ترمز که باشی گمنام می شوی. بی ترمز که باشی از پول و مقام و خانه مجلل و تفریح و افتخارات و تحصیل و عشق خواهی گذشت تا به سوی معبود راهی شوی....