-وقتی آدم محب کسی می شود و محبوبی را دوست دارد، تلاش می کند که همنشین او نیز بشود . یک وقت هایی انسان به بزرگی علاقه مند می شوند، آن علاقه تبدیل به ملازمت می شود. مقدمه این ملازمت و همراهی محبت است.
-لذا روش و منشی که از راه عاشوراییان باید در خودمان ایجاد کنیم، بعد از محبت و همدلی باید همنشین برای خودمان اختیار کنیم. این یک اصل عقلی و نقلی است. به این ترتیب که قرآن تصریح می کند و عقل هم امضاء می زند. همنشین برتر و اسوه و الگو بدون شک مشخصه هایش در انسان تاثیر می گذارد.
-از قدیم گفتند کمال همنشین در من اثر کرد، اگر نه من همان خاکم که هستم.
-در فرهنگ معارف شیعی ما هم این همنشینی و همگرایی و انتخاب یک همنشین برتر جزء اصول مهم است. چرا که از آن نتیجه دیده ایم و زمانی که انسان محبوب واقعی خودش را شناخت و فهمید از کانال این محبت می تواند به جاهای والایی برسد، از آن دست برنمی دارد.
-در جلسه های پیش گفتم که محبت سیدالشهداء اگر ما رابگیرد برگ خلقتت را برمی گرداند. این ظرفیت در حب امام حسین(ع) وجود دارد.
-بشر به عالم آمده است تا در جایگاه بندگی و مخلوق بودن خودش به نقطه عالی کمال برسد. بشر نمی تواند عین انسان کامل شود ولی می تواند در رکاب یک کامل حرکت کند.
